"We moeten kappen met polderen in dit land"
Dr. drs. ir. Christoph Maria Ravesloot (52) is socioloog, bouwkundig ingenieur, architect, lector, paardencoach, vegetariër, ondernemer en overtuigd sociocraat. “We moeten kappen met polderen in dit land.”
“Eindelijk ziet de overheid - na vijftig jaar automatiseren - dat we niet én kunnen automatiseren én de werkloosheid bestrijden. De komende jaren zal er simpelweg steeds minder werk zijn. Dit betekent dat we de welvaart anders moeten verdelen. Daarom ben ik een voorstander van het basisinkomen. Hiermee kunnen mensen met vrijwilligerswerk ook een normaal leven gaan leiden.”
“Laten we bovendien een solidair belastingstelsel invoeren, dat gebaseerd is op de besteding van geld. Werkende mensen hoeven dan geen loonbelasting meer te betalen en iemand die dure producten koopt, gaat betalen voor de vervuiling daarvan.”
“Stop ook met onbetaald overwerk. Medewerkers werken alleen nog maar voor de uren die worden uitbetaald.”
“Ik ben principieel lid van de vakbond. Mensen met een achterstand tot de werkende samenleving moeten een stem krijgen.”
“Elkaar vertrouwen en op een gelijkwaardige basis samenwerken, dat is solidariteit.”
“Op een aantal punten zijn we te solidair in Nederland. Snellen we voorbij aan het principe van het zuurstofmasker. Eerst help je namelijk jezelf - wanneer de cabinedruk in het vliegtuig wegvalt - dan pas je kinderen. In de ontwikkelingshulp is dat nu vaak andersom. Het is, vanuit dat principe, ongezond om alleen bezig te zijn met anderen en niet meer met jezelf.”
“Ik geloof in de sociocratie. Dat is een bestuursvorm die uitgaat van gelijkwaardigheid van individuen. Elk besluit - om iets aan te pakken - kan alleen worden genomen wanneer niemand meer bezwaar heeft tegen dat besluit. Dat is anders dan polderen. In het polderlandschap moeten alle partijen het eens zijn met elkaar. Koste wat kost. Dat is veel te traag en te stroperig.”
“In een sociocratie kun je ook veel beter rekening houden met minderheden dan in een democratie. Je betrekt ze namelijk om een bijdrage te leveren aan een beter plan door ze te vragen naar hun mogelijke bezwaren. Bijna elk besluit wordt zo beter en iedereen wordt gehoord.”
“Onder studenten en jongeren bespeur ik een grote persoonlijke motivatie om de wereld te verbeteren. Dat doen ze uit zichzelf en niet vanuit een geloofs- of levensbeschouwelijke motivatie zoals de babyboomers en vijftigers.”
“Er wordt altijd geroepen dat de wereld asocialer is geworden omdat mensen voortdurend met hun mobieltje bezig zijn. Onderzoek leert echter, dat mensen die op sociale media zitten, veel sneller met elkaar samenwerken. Dit komt omdat ze meer van elkaar weten, zonder dat ze elkaar hebben gesproken. Het vertrouwen kan daardoor groter zijn.”
“Keerzijde van de smartphones is dat we overprikkeld raken. Er komen te veel indrukken op ons af, waardoor we te gestresst zijn om nog echt te kunnen voelen. We zitten te veel in ons verstand. Hoe vaak komt het nog voor dat je als mens nog even rustig op je krent kunt zitten?”
“Ik ben ook paardencoach. Als ik na een autorit op de snelweg direct de paardenbak in zou stappen, stuiven ze zeker van me weg.”
“Paarden in een kudde vluchten nooit alleen, maar altijd met z’n allen. Eén paard wijst op zo’n moment de weg: de leidmerrie. De flankhengst houdt iedereen in beweging. Zo hebben ze meer overlevingskansen. Misschien zou de politiek in Nederland ook zo moeten functioneren. Met twee premiers. Een die de richting aangeeft en een die zorgt dat iedereen erbij blijft.”
“Wanneer ik als dagvoorzitter wordt gevraagd om een congres te leiden, dan gedraag ik me voor een deel als een paard die een kudde beschermt. Ik loop bijvoorbeeld onophoudelijk kriskras door het publiek. Ondertussen vraag ik aan het publiek of ze het naar hun zin hebben en het goed kunnen verstaan. Wanneer iemand later binnenkomt, stel ik hem op z’n gemak, geef een hand en begeleid hem naar zijn plek. Dat werkt perfect. Alles loopt zo exact op de minuut gelijk.”
“Paarden kunnen weliswaar niet denken zoals wij, maar ze zijn super sensitief en zoeken voortdurend afstemming met elkaar om te kunnen overleven. Daarover praten ze de hele dag in hun eigen lichaamstaal. Onophoudelijk vertellen ze de rest van de kudde wat ze voelen.”
“'Het zit goed', dat is de solidariteit die ik van paarden heb geleerd. Op gevoel een situatie en iemand kunnen plaatsen.”
Hoe solidair is Nederland?
Vanaf begin 2015 is Achmea op zoek naar antwoorden op deze vraag. We vragen publieke figuren naar hun persoonlijke mening over solidariteit. Dat levert elke week nieuwe inzichten op. Lees eerdere blogs over solidariteit in Nederland en praat mee op Facebook!