Zeist,
31
juli
2017
|
00:00
Europe/Amsterdam

“Soms heeft het hele team buikpijn… het hoort erbij”

Ze schrok weleens wakker ’s nachts. Dan zag ze het weer licht worden, knapte zich op en reed naar kantoor. Daar overlegde ze bij een goede kop koffie met haar teamleden, veegde haar laatste twijfels van tafel en nam een besluit.

De mensen van Achmea – dit is het verhaal van Sylvia Matser. Persoonlijk en openhartig. Zeldzaam mooi.

Het is eind 2015. Er ligt een gloednieuw, vuistdik plan om Centraal Beheer te positioneren als financiële dienstverlener die mensen helpt om op tijd te bouwen aan hun oudedagsvoorziening en een goede financiële toekomst[link naar cb].

Om die boodschap snel wereldkundig te maken moet er een scrumteam komen. Ik krijg de vraag of ik product owner van dat team wil worden. Dat houdt in: verantwoording voor het team en de output.

Voor ik het weet zeg ik ja. Ik weet helemaal niet wat scrum is…

Ik dompel me onder in de boeken, leer wat scrum inhoudt: ‘grote projecten opknippen in periodes van 3 weken (sprints). Voor elke sprint een doel opstellen met het scrumteam. Na drie weken –sharp- iets opleveren wat direct waarde heeft voor klanten.

Ik twijfel. Had ik niet beter propositiemanager-oude-stijl kunnen blijven? Samen met collega’s een idee verzinnen en uitwerken -> functie-eisen schrijven -> overdragen aan IT -> 5 maanden wachten -> iets krijgen waarvan je soms denkt: ‘had ik dit gevraagd?’

…nee… ik ga het doen… ook al weet ik niet precies waar ik uitkom. Omdat het nodig is om relevant te blijven voor klanten. Om mezelf te blijven ontwikkelen.

Het is spannend, het is leuk, het gaat lang niet altijd vanzelf. Ik schrik een keer wakker aan het einde van de nacht. Stress over de strakke driewekelijkse deadline. Klussen die tussendoor komen, schuivende planningen. De terugkerende vraag: zitten klanten hier echt op te wachten?’

Het is nog donker buiten. Ik knap me op, rijd naar kantoor. Ik pak een goede kop koffie, overleg met mijn teamleden, veeg de laatste twijfels van tafel en neem de besluiten die genomen moeten worden. De eerste zonnestralen vallen door de ramen van het Deckgebouw in Apeldoorn.

Ik leer dat het eigenlijk niet echt kan mislukken bij scrum. Al het werk gebeurt binnen ons team. We vragen continu feedback aan klanten om te kijken of we op de goede weg zitten. Als het nodig is, sturen we bij.

We houden het proces superstrak. Als teamleden ontmoeten we elkaar elke morgen bij de stand up om te vertellen hoe ver we zijn, waar we tegenaanlopen en wat nodig is om de deadline te halen.

Soms heeft het hele team buikpijn… het hoort erbij.

Het levert veel op. Meer dan ik had kunnen dromen. Na de eerste sprint eind 2014 hebben we al een werkende tool waarmee klanten hun AOW-gat kunnen berekenen. Een onvergetelijk moment, dan zie je dat het werkt! Daarna rolt de ene na de andere dienst van de scrumband: dynamische klantdialogen, Mijn-later [link], een online magazine. Elke drie weken is het een klein beetje feest bij Centraal Beheer.

Op de traditionele werkwijze zou ik nog niet de helft van de projecten hebben opgeleverd.

De afgelopen 2, 5 jaar waren niet de makkelijkste in mijn loopbaan, wel de mooiste. Het voelt alsof ik bij een startup werk. Ik heb mezelf op een andere manier leren kennen. Mijn onvermoede talenten, mijn valkuilen. De wetenschap dat ik vanuit een nieuwe rol ook kan bijdragen aan het grotere doel van Achmea. Dat is echt gaaf.

Het verhaal van Achmea is het verhaal van onze medewerkers. Met elkaar bouwen we komende jaren aan het Achmea van de toekomst

 

Reacties (0)
Bedankt voor uw bericht.