"Ik zou me niet thuisvoelen in een volledig witte wijk"

Ze noemen het tuigdorpjes, aso-woningen of Tokkie-huizen. Het zijn de schuttingnamen voor Skaeve Huse; opvangwoningen voor mensen die nergens anders meer terecht kunnen omdat ze overlast veroorzaken. Fer Finders uit Tilburg kreeg ze in zijn achtertuin. De opleidingscoördinator Microsoft bij Achmea noemt deze uitkomst het gevolg van een ‘smerig politiek spel’.

Ze riepen: ‘Het mag hier nooit komen, zo vlakbij een voetbalveld, bij jeugd, dat gaat niet goed.’ Toch is het er gekomen. Niemand stemde tegen. Kennelijk ging het partijbelang boven het burgerbelang.”

“Voor onze wijk zit ik in een klankbordgroep om te kijken of we meer binding kunnen creëren. Er is namelijk geen eenheid. Er woont van alles; allochtonen, Polen, oudere Nederlanders, ex-gedetineerden en sinds 2013 Skaeve Huse-bewoners. Daarbij grenzen we aan de Kruidenbuurt, een wijk met veel dealers en kleine criminaliteit.”

“Kennelijk kijkt de gemeente Tilburg met een andere bril naar onze wijk. Hoe vaak we niet hebben gevraagd of we de verkeersregels kunnen aanpassen omdat ze door de wijk heen scheuren en hoe vaak we niet hebben geprobeerd de politie te mobiliseren om de snelheid te handhaven en verkeersdrempels te plaatsen… Allemaal afgeblazen. Terwijl ze pas geleden in een blanke wijk verderop, met bijna alleen maar tweeverdieners, zonder direct aanwijsbare oorzaak, een arsenaal verkeerslichten en – drempels hebben aangebracht.”

“Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel. Dat wordt regelmatig getart.”

“Maar ook wij hadden de keuze; of we doen de kinderen op de hoog aangeschreven Jan Ligthart school in een keurige witte wijk, of we kiezen de lagere school in onze eigen buurt. Daar hebben we toch voor gekozen. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen opgroeien in een realistisch afspiegeling van de samenleving.”

“In de lokale politiek zie ik hetzelfde als in de landelijke politiek. Eerst goed voor jezelf zorgen en dan pas voor de rest. Terwijl de overheid een voorbeeldfunctie heeft, maar ik zie ze elkaar louter nawijzen en verwijten maken.”

“Begrijp me niet verkeerd, ik zou me niet thuis voelen in een volledig witte wijk. Voor geen goud wil ik de rijkdom missen van de vele culturen om me heen. Zodra het offerfeest begint, staan ze met een prachtige schaal lamsvlees voor de deur. Daar word ik heel blij van.”

“Zorg niet alleen voor jezelf, maar ook voor een ander. Dat heb ik van mijn ouders meegekregen. Ze vonden het leuk om iets voor een ander te doen en waren heel actief in het verenigingsleven. Net als wij eigenlijk.”

“Dat mis ik in de samenleving, openstaan voor anderen. Veel mensen hebben zoiets van: ‘Als ik het maar goed heb, de rest boeit me niet.’”

“Vroeger waren bij de hockeyclub wachtlijsten als je een steentje wilde bijdragen. Nu moet je vrijwilligers met een vergrootglas zoeken. Iedereen heeft het druk. Onzin. Gewoon geen zin.”

“De hele maatschappij verschuift. Het aanbod aan mogelijkheden voor mensen is zo groot geworden dat men de neiging heeft zich minder snel te binden. En als ze zich al aan een club committeren dan is het veel minder intens en van kortere duur.”

“Bij de voetbalvereniging ben ik voorzitter van het commissie ‘sportiviteit en respect’. We werken aan een positieve sfeer op de voetbalvelden. Zo spreek ik coaches en ouders aan op negatief gedrag. Gebeurt best veel. Afgelopen weekend was het weer raak. Toen bleven bloedfanatieke ouders, die denken dat hun kinderen in het eerste van PSV gaan schitteren, een scheidsrechtertje van amper 14-jaar maar toespreken: ‘Hé jongen, stop d’r toch mee, je kunt niet fluiten.’ Begrijp ik niks van. Het was zijn eerste keer. Vrijwillig.”

“Wat ik in de buurt leer, is dat het helemaal niet erg is om een buitenlandse buurman te hebben of een onaangepaste, wereldvreemde achterbuurman. Het levert mooie gesprekken op en ik word altijd gastvrij ontvangen. Mijn aanvankelijke vrees was ongegrond.”

“Toch mogen de Turken en Marokkanen in onze buurt ook meer openstaan voor andere ideeën. Ze houden te veel vast aan hun tradities en gaan bijvoorbeeld nooit in op uitnodigingen voor de verjaardagsfeestjes van onze kinderen. Dat vind ik jammer.”

“Ik ben een verwoed stripverzamelaar. Alle Kuifje-boeken ken ik helemaal uit mijn hoofd. Ik houd van die klare lijn, die tekenstijl, het strakke van Hergé. Net als Kuifje, kan ik ook niet tegen onrecht en er komt van alles op mijn pad waar ik het fijne van wil weten.”

“Zo moeten de dragende beroepen in de samenleving veel beter worden betaald. Het is raar om de beroepen die zorgen voor de ruggengraat van het land, veiligheid en kennis, zo minimaal te waarderen.”