Douwe- Jan van der Molen
"Als je buiten het gemiddelde valt heb je een probleem in Nederland"
Douwe- Jan van der Molen
Zeist,
13
juni
2016
|
08:47
Europe/Amsterdam

Als je buiten het gemiddelde valt heb je een probleem in Nederland

Douwe-Jan van der Molen houdt van sciencefiction, maar staat tegelijkertijd met zijn poten in de klei. Dat “de kwetsbaren in de samenleving hard worden geraakt”, kan de projectmanager bij Achmea moeilijk verkroppen.

“Ik werd op mijn achttiende vader. Niet de beste leeftijd om kinderen te krijgen. Dan ben jezelf nog een kind, dat een kind opvoedt. Ik had mijn kinderen anders opgevoed wanneer ik ze op mijn 35ste had gekregen. Rustiger. Minder snel streng.”

“Mijn huidige vriendin heeft twee kinderen, waarvan een met het syndroom van Down. Een vrolijk en leuk kind, maar je hebt er veel geduld voor nodig. Dat heb ik nu. Zelfs mijn eigen zoon zegt: 'Je bent veranderd.'”

“Uit Groningen kwamen we in Amsterdam Zuidoost wonen, anderhalf jaar na de Bijlmerramp, in de G-buurt, grenzend aan het Ganzenhoef. De meest criminele buurt van Nederland werd toen gezegd. Ik heb daar nooit veel van gemerkt. In de wijk zag je weleens groepjes drugsverslaafden en onze fietsen zijn een paar keer gejat, maar meer spannende dingen heb ik er niet meegemaakt.”

“Het gaf juist een rijk gevoel om in een buurt te wonen met mensen van allerlei verschillende nationaliteiten. Vooral de saamhorigheid van het bredere gezinsleven - dat je gewoon bij elkaar bent met ooms, tantes, oma’s en opa’s – die gemeenschapszin, die mis ik nog wel eens in onze eigen cultuur. Nederlanders zijn toch steeds meer op zichzelf. Individualistischer.”

“Toen mijn dochter – ze is hoogblond - met een Surinaams accent begon te praten, liepen we tegen onze eigen grenzen aan. Maar de deur ging dicht toen mijn zoontje thuiskwam en zei: ‘Papa, pesten ze me omdat ik blank ben?’ Ik dacht meteen: ‘Nu vertrekken we.’”

“Mijn zoontje heeft er overigens nooit veel over willen vertellen. Ook niet tegen de kinderpsycholoog, waar hij in die tijd meesprak. Die zei alleen maar, ‘liefde en aandacht’, dat maakt alles goed. Toch was hij kwetsbaar. Andere kinderen hadden hem ook al eens de opdracht gegeven iets te stelen in de supermarkt.”

“Hij heeft zijn leven nu op de rit met een huisje en baan, maar dat was wel eens anders. Drugs, drank, van allerlei dingen. Eén keer heb ik het meegemaakt dat hij ’s nachts een psychose kreeg. Het was alsof iemand anders zijn geest had overgenomen. Het lukte me niet meer om contact met hem te maken. Mijn haren stonden recht overeind van de angst. Je weet niet waar zo iemand toe in staat is.”

“Die aanval duurde meerdere dagen, maar ‘lang leve de solidariteit in Nederland’, niemand kwam ons helpen. Pas na zes weken kregen we een bezoekje van iemand van een zorginstelling. ‘Hij is wel weer in orde,’ luidde de conclusie.”

“Wanneer je in Nederland buiten het gemiddelde valt, dan heb je een probleem. Dan krijg je óf te veel óf te weinig hulp. Daardoor worden de kwetsbaren in onze samenleving op dit moment hard geraakt. Dat vind ik lastig om te verkroppen. Een samenleving moet juist solidair zijn met kwetsbare burgers. Maar de politiek maakt veel te veel keuzes, die verkeerd uitpakken voor mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen. En de nood neemt toe. Mijn vriendin werkt bij de Psychiatrische langdurige zorg in Amsterdam. Het is schrijnend om te zien hoe sommigen moeten leven.”

“Mijn zorg is daarom de zorg. Die is speelbal geworden van een continue proces van hervormingen en automatisering. Iedereen moet steeds efficiënter werken, maar daar zijn grenzen aan. Bepaalde zorg kan gewoon niet binnen de vastomlijnde kaders.”

“Het is sowieso de vraag wat de automatisering gaat brengen. In sneltreinvaart worden er op dit moment specialistische kennisgebieden en complexe taken van experts overgenomen. Dit betekent dat er complete bedrijfstakken gaan verdwijnen of zodanig inkrimpen dat er nog maar enkele mensen voor nodig zullen zijn. Verzekeraars, banken, notarissen… Waar gaan al die mensen straks van leven?”

“Eten, drinken, een dak boven je hoofd. Misschien worden deze levensbehoeften straks wel door robots geregeld binnen een nieuw ecosysteem. Ik denk dat we aan de vooravond staan van ingrijpende maatschappelijke veranderingen die positief zullen uitpakken voor de saamhorigheid in de samenleving.”

“Solidariteit betekent klaar staan voor elkaar, helpen, respect, verdraagzaamheid en niet meteen met je oordeel klaarstaan. Dat zie ik steeds meer verdwijnen in Nederland.”

“Mijn dochter woont in Peru. Met haar stichting La Sonrisa (http://www.stichtinglasonrisa.nl) geeft ze schoolkinderen meer zelfvertrouwen door ze te laten kickboksen en te leren lezen. Het is een harde samenleving. Als iemand straks op ze afkomt met een oneerbaar voorstel, hoeven ze niet meer toe te geven, maar kunnen ze van zich afbijten.”

“Of ze in Peru blijft, weet ze nog niet. Iquitos, de plek waar ze werkt, is gevaarlijk. Kortgeleden heeft ze voor het eerst moeten praten met de lokale baas om met rust gelaten te worden. Sindsdien krijgt ze een vrijgeleide naar haar school, maar voor hoelang nog?”

Boilerplate

Hoe solidair is Nederland?

Vanaf begin 2015 is Achmea op zoek naar antwoorden op deze vraag. We vragen publieke figuren naar hun persoonlijke mening over solidariteit. Dat levert elke week nieuwe inzichten op. Lees eerdere blogs over solidariteit in Nederland en praat mee op Facebook!

Reacties 1 - 3 (3)
Bedankt voor uw bericht.
e
12
October
2023
e
Brigitte Kilian
17
June
2016
Wat een goed en verhelderend verhaal, open, eerlijk en kwetsbaar. Heel veel dank voor het delen en houd moed. Ook geweldig om te horen over de inzet van je dochter. Ik heb zelf een stichting die oude paarden opvangt en dit combineert met een gelegenheid voor mensen met een beperking die weer sociale activiteiten willen ondernemen (Stichting Samira). Paarden zijn onwijs sociale dieren en zijn vaak prachtig gezelschap voor kinderen en volwassenen met een beperking, die wat meer uit hun eigen, bekende/beperkte wereldje willen treden.
marion
16
June
2016
Mensen worden geconfronteerd met de realiteit van nu, de verwarring in de media en verward worden door uitspraken die elkaar tegen spreken. Met name zorggerelatwerd is er onbegrip en is er dat gevoel " bestolen" te worden. Mensen in de middengroep zonder zorgtoeslag betalen veel geld, te veel .Zorg kost dan 10% van het netto gezinsinkomen aan premie. solidariteit heeft plaats gemaakt voor verbolging en negatieve gevoelens. Iedereen begrijpt dat er betaald moet worden maar winstuitkering uitbetalen in de zorg ( dat is zorggeld!!!) Veels te hoge salarissen voor de bestuurders van zorgverzekeraars, en 9 miljard op de plank van de zorgverzekeraars kan niet, mag niet en moet aangepakt worden . Het systeem was ooit in de basis goed, nu er zoveel binnen komtkomt 1 miljard aan premies per maand, en er minder zorg wordt afgenomen is het duidelijk en vraagt men zich terecht af waar de zorgverzekeraars voor zijn. Het maakt in ieder geval geen solidaire indruk !!!!