Nicole van der Vegt hielp eerste vrouwelijke automonteur van Nigeria

In 2008 vertrok Nicole van der Vegt naar Nigeria om de eerste vrouwelijke automonteur van het land te helpen. Na een jaar keerde de teammanager van Zilveren Kruis terug. Het was heftig.

“Ik liep met een vriend over straat in Lagos. Een stad met 15 miljoen inwoners. Het was vlak voor kerst en het schemerde al een beetje. Mijn collega’s hadden me al vaak gewaarschuwd voor die periode. Kerst is een groot ding in Nigeria. Dan moet je met cadeaus thuiskomen voor je familie. Met lege handen staan is een grote schande. Arme mensen gaan daarom op zoek naar allerlei manieren om het toch voor elkaar te krijgen.”

“Naast ons doken twee jongens op een brommer op. Ze kwamen langzaam naast ons rijden. Voor ik het wist voelde ik de loop van een pistool tegen mijn slaap. Mijn vriend kreeg er een in zijn buik. ‘Geld,’ beten ze ons toe, terwijl een de ketting van de hals van mijn vriend rukte.”

“Nadat ze ons geld, pasjes en telefoons hadden ingenomen, stoven ze weg. Mijn vriend wilde er achteraan met de auto, maar dat leek me heel onverstandig. Ik had inmiddels geleerd dat er in Nigeria makkelijk werd geschoten. Er waren regelmatig schietpartijen rondom ons kantoorgebouw, of er lagen mensen dood op straat, die ’s nacht waren geliquideerd.”

“‘Dat soort dingen gebeuren hier,’ zeiden mijn Nigeriaanse collega’s. ‘Het is ons allemaal al eens overkomen, het hoort bij het dagelijkse leven.’”

“Terug in Nederland kreeg ik last van heel veel angst. Als ik op straat liep en zag een groepje jongens staan… Oef. Dan liep ik meteen om. En thuis, kon ik zonder enige aanleiding, door doodsangsten worden bevangen. Pas sinds een paar maanden kan ik er echt over praten.”

“Voordat ik naar Nigeria ging, verloor ik op jonge leeftijd een tante die als een tweede moeder voor me was. Ik ben vanaf dat moment heel intensief gaan leven. Wilde veel doen. Na Nigeria kwam ik tot het besef, dat het niet om de hoeveelheid ervaringen gaat, maar hoe je het ervaart.”

“Ik mis soms de uitbundigheid waarmee er in Afrika wordt geleefd. Zo zag ik op een bruiloft een alles overstijgende vreugde. Nigerianen hebben veel minder last van schaamte. Ook al is het misschien niet helemaal perfect, men valt elkaar niet snel af.”

“Door de eenvoud waarmee het leven genomen wordt, waardeer je veel meer wat je hebt. Dat heb ik van Nigeria geleerd.”

“Je krijgt ook een ander perspectief op dingen. Er was daar bijvoorbeeld een strand, waar veel knappe Nigeriaanse meiden paradeerden voor de buitenlanders, de expats. In Nederland denk je snel; wat stom. Maar de vooruitzichten voor jonge vrouwen zijn daar zo moeilijk. Dus begrijp ik het, dat je een man met kansen aan de haak wil slaan.”

“Ik neem nu Skype-interviews af voor Voluntary Service Overseas. Dat doe ik met mensen die net als ik voor vrijwilligerswerk naar het buitenland willen. Ik kijk of ze geschikt zijn en stel heel persoonlijke vragen. Zoals over je seksuele geaardheid. Want als je naar een land gaat waar homoseksualiteit echt niet wordt geaccepteerd kan je in gevaarlijke situaties terechtkomen. De hamvraag is dan; hoe ga je met zo’n situatie om?”

“Na zo’n gesprek realiseren sommigen zich pas dat ze een heel nieuw leven gaan opbouwen, in plaats van aan andere baan.”

“De omgekeerde cultuurshock was het meest heftig. Daar ben je niet op voorbereid. Je komt terug in Nederland en dan moet je weer zo aan alles wennen. Er zijn maar weinig mensen die dat begrijpen of daarin geïnteresseerd zijn.”

“Ik kom uit een heel ondernemend gezin. Mijn ouders hadden een eigen autobedrijf. Van jongs af aan hebben we moeten meewerken. En mijn moeder deed ook nog eens ontzettend veel extra’s voor de school en onze sportvereniging. Ik kan wel zeggen dat vrijwilligerswerk mij met de paplepel werd ingegoten.”