Elisabeth Roelvink
"In 2030 kan de chronische honger de wereld uit zijn"
Elisabeth Roelvink
Zeist,
29
augustus
2016
|
09:30
Europe/Amsterdam

"In 2030 kan de chronische honger de wereld uit zijn"

India, Bangladesh, Benin, Ghana, Malawi, Mozambique, Mexico. The Hunger Project gaat de strijd aan met chronische honger in de wereld. Volgens Elisabeth Roelvink moet dat in 2030 een feit zijn. Dat is 30 jaar na de eerste deadline. Waarom zou het nu wel lukken?

"Het is een breed gedeeld inzicht, dat vrouwen in ontwikkelingshulp veel effectiever zijn dan mannen. Vrouwen zijn aards, ze hebben de dagelijkse zorg over de kinderen en zijn niet bezig met status of looking good. Interesseert ze geen biet. Bij Microkrediet hebben vrouwen ook de beste teruggeefratio. Prestigeprojecten zoals een stukje geasfalteerde weg, dat nergens eindigt, en waarover mannen lyrisch kunnen worden, komt er bij vrouwen niet.”

“In 1960 namen de Wereldgezondheidsorganisaties en de ngo’s het besluit, dat er na 40 jaar geen honger meer zou zijn. Een uitdagende visie. Het lukte niet omdat niemand zich echt verantwoordelijk voelde. Dat ligt nu anders. Er is een doorbraak in de mindset van mensen. Ontwikkelingshulp heeft een enorme vlucht gemaakt en komt tegenwoordig van onderop. Mensen in de dorpen zijn zelf in de lead om hun dorp hongervrij te maken, door onderling samen te werken en met de lokale overheid aan de slag te gaan. Vrouwen spelen daarin een cruciale rol. In 2030 kan de chronische honger de wereld uit zijn, daar ben ik van overtuigd.” 

“The Hunger Project werkt met 400.000 vrijwilligers in clusters van dorpen. Daar zetten mobilizers en trainers de mensen in beweging door ze voorlichting te geven en projecten te starten. Allemaal behoorlijk low budget.”

“Een hongervrij dorp is verre van een ver weg doel.”

“Ons programma in India bewijst dat. India is het meest democratische land ter wereld, maar het geld komt nooit aan op de plek van bestemming. Wij ontstoppen gewoon het systeem: de corruptie, de bureaucratie, de ambtenaren. Als dorpeling weet je gewoon niet welke regelingen er allemaal zijn. En het geld wordt je niet gebracht. Dus moet je het gaan opeisen. Dat betekent dat je soms wel 20 keer met alle vrouwen uit het dorp naar hetzelfde overheidskantoor moet gaan. Maar uithoudingsvermogen wint altijd.”

“Er is veel persoonlijke moed voor nodig om iets te doen wat ongebruikelijk is. Een vrouw is in India achtergesteld. Je moet je verdiepen in de regelgeving en vervolgens de stap zetten om er iets aan te doen.”

“Hoe lang zijn we al niet in Bangladesh bezig: 60 jaar. Ontwikkelingsorganisaties hebben daar afhankelijkheid gecreëerd. Voordat het door India uit elkaar werd gespleten was het de graanschuur van Azië. Maar we wilden het vervangen door onze manier van denken en kijken.”

“Solidariteit is je op basis van gelijkwaardigheid openstellen voor mensen die in een andere situatie zitten. Maar in het westen zijn wij allemaal opgegroeid met een superioriteitsgevoel. Het paradigma dat onze manier en kijk op de dingen de juiste is: ‘Zo hebben wij het gedaan. Dat gaan we jullie nu ook uitleggen en leren. Zo helpen we je en zijn we solidair.’ Werkt niet.” 

“Handel nooit vanuit een schuldgevoel, hoe slecht het ergens ook is.”

“Technologie en met name de versnelde toegang tot internet via de smartphone heeft de ontwikkelingshulp enorm geholpen. Dagelijkse problemen zijn veel makkelijker op te lossen. Boeren hebben bijvoorbeeld een veel beter inzicht in de prijzen die ze kunnen rekenen voor hun oogst, maar je vindt met een appje ook veel makkelijker water om een put te slaan. Smartphones zorgen ook voor meer besef van ongelijkheid in de wereld. Die enorme verschillen zijn niet meer houdbaar.“

“Een basisinkomen haalt de krankzinnige ambities uit de samenleving.”

“Ook in gebieden waarin mensen met chronische honger leven is de grootste behoefte aan menselijke waardigheid groter dan de piramide van Maslov zou doen vermoeden. Natuurlijk grijp je als je honger hebt eerst dat brood, maar in je diepste wezen wil je van betekenis zijn voor een ander. Gezien worden. Je één voelen. Dat geeft geluk.”

“We zien het om ons heen in de landen waarin we werken. Mensen vinden het veel belangrijker om andere mensen uit het slop te halen. De ongeletterdheid uit een dorp te halen.”

“Het is hoopvol dat steeds minder jongeren geen auto meer willen hebben. Status wordt minder interessant in de wereld.”

“Ik word enthousiast van het referendum in Zwitserland, waar een kwart van de mensen stemt voor een basisinkomen. Geweldig. Het is een bevrijding voor mensen die in angst leven of ze hun baan wel behouden en een inkomen houden. Maar het is ook een bevrijding voor mensen in de WW of bijstand, die de hele tijd in de gaten worden gehouden. Mijn vriendin zit in een rolstoel en in de bijstand. Die moet zelfs de cadeautjes die ze krijgt, opgeven.”

“Met een basisinkomen heb je vrijheid om de betekenis aan het leven te geven die jij wilt. Wil je veel geld verdienen, ook prima. Als je liever vrijwilligerswerk doet, goed. Je wordt in elk geval niet meer gedwongen iets op te pakken vanwege het geld.”

“In arme landen ben ik veel materiële armoede tegen gekomen, maar genoeg spirituele rijkdom. Mensen die met elkaar zongen of gedichten voordroegen. Wij zijn dat kwijt. In het westen hebben we materiële rijkdom en spirituele armoede.”

“De wekker gaat, we zetten het nieuws aan, je springt in de auto en gaat aan het werk. Wat hebben wij nog voor een momenten op de dag om bij het leven stil te staan. We zitten in de vernauwing.”

Boilerplate

Hoe solidair is Nederland?

Vanaf begin 2015 is Achmea op zoek naar antwoorden op deze vraag. We vragen publieke figuren naar hun persoonlijke mening over solidariteit. Dat levert elke week nieuwe inzichten op. Lees eerdere blogs over solidariteit in Nederland en praat mee op Facebook!

Reacties (0)
Bedankt voor uw bericht.